Custom Search

บทความที่ได้รับความนิยม

วันศุกร์ที่ 22 กรกฎาคม พ.ศ. 2554

ความรักของแม่ แม่เฒ่าวัย 93 ป้อนข้าวป้อนน้ำลูกพิการ

aged woman
ความรักของแม่ 
แม่เฒ่าวัย 93 ป้อนข้าวป้อนน้ำลูกพิการ 
ผู้สื่อข่าวได้รับรายงานจากนายมนัส อ่อนอ้าย และนางวรรณา ไกรสิทธิพงศ์ สมาชิกสภาจังหวัดเขต อ.นครไทย จ.พิษณุโลก พร้อมทีมงานประชาสัมพันธ์องค์การบริหารส่วนจังหวัดพิษณุโลกว่า พบแม่เฒ่าวัย 93 ปี ที่ต้องดูแลลูกชายอายุ 39 ปี ซึ่งพิการมานานหลายปี ในขณะที่มีฐานะยากจน หลังจากทราบข่าว จึงไปตรวจสอบ พบว่าแม่เฒ่าอยู่ในกระท่อมหลังเล็ก ใต้ถุนสูงประมาณ 1 เมตร หลังคามุงแฝก กำลังดูแลลูกชายอยู่ภายในบ้าน 

แม่เฒ่ารายนี้ชื่อนางสอน ชมมี อายุ 93 ปี อยู่บ้านเลขที่ 55 ปี หมู่ 5 ต.บ้านพร้าว อ.นครไทย จ.พิษณุโลก อาศัยอยู่กับลูกชายที่พิการคือนายเพชร ชมมี อายุ 39 ปี ที่พิการทั้งตัวไม่สามารถลุกเดินไปไหนได้นาง สอน เล่าให้ฟังว่า ตนเองมีลูกชาย 3 คน หลังจากเติบโต ก็แยกย้ายกันไปทำงาน ตนเองก็อยู่ที่บ้านของตนเองเพียงลำพัง โดยเฉพาะนายเพชร ได้ไปทำงานกรุงเทพ และส่งเงินมาให้ใช้จ่ายเป็นประจำ จากนั้นเมื่อประมาณ 3 ปีที่ผ่านได้นายเพชร เกิดอุบัติเหตุรถชน ทำให้พิการ ภรรยาของนายเพชร เห็นว่านายเพชร พิการ ก็แยกทางกันไป ทำให้นางสอน ต้องนำลูกชายมาเลี้ยงดู ที่บ้านเกิด จากอุบัติเหตุได้พลิกผันชีวิตของนางสอน ที่มีฐานะยากจนอยู่แล้ว ต้องขาดเสาหลักในการหาเงินเลี้ยงดู ด้วยความรักของผู้เป็นแม่ จึงเลี้ยงดู นายเพชร มาโดยตลอด ไม่รู้ป่านนี้แม่เฒ่าท่านนี้จะเป็นอย่างไร ความรักของแม่ไม่มีวันสิ้นสุด แม่รักลูกๆทุกคนเสมอ...
กาพย์ยานี ๑๑ เรื่องแม่จ๋า
http://www.youtube.com/watch?v=3C8N2K1N090
แม่จ๋า ดวงใจลูก ยังพันผูก ไม่เสื่อมคลาย
รักแม่ แน่ใจหมาย มุ่งกตเวที นิรันดร
เพราะรู้ ว่าแม่รัก แจ้งประจักษ์ จิตอาทร
ห่วงใย ไม่แคลนคลอน รักลูกดั่ง ดวงชีวัน
เมื่อแรก ที่ลูกเกิด ถือกำเนิด ขึ้นในครรภ์
แม่รักแม่สร้างสรรค์ สิ่งดีงาม ให้ทันที

แม่ทำ แม่คิดชอบ ตามระบอบ แห่งความดี
เพื่อสร้าง ให้ลูกมี สมบูรณ์สุข ทั้งกายใจ
เมื่อลูก พ้นครรภ์แม่ เฝ้าดูแล เจริญวัย
สั่งสอน หวังจักให้ ลูกเติบโต ขึ้นเป็นคน
กายใจ และความคิด เริ่มชีวิต แม่ฝึกฝน
ลูกจึง ไม่ทุกทน เพราะเชื่อแม่ แต่แรกมา

แม่มี วิธีสอน ไม่ตึงหย่อน แสนหรรษา
โอนอ่อน ผ่อนวาจา กล่อมเกลาลูก ถูกครองธรรม
ฝึกลูก ให้แข็งแกร่ง ทั้งเข้มแข็ง แม่น้อมนำ
ฝังแน่น ในความจำ เหมือนมนตรา พาชีพยืน
ค่ำเช้า เฝ้าพันผูก อยู่กับลูก ทุกวันคืน
ลูกแสน ระเริงรื่น ผาสุขล้ำ ฉ่ำหทัย
ครั้นแล้ว อนิจจา แม่ต้องมา จากลูกไป

สู่แหล่ง แห่งหนใด ลูกสุดคิดจะติดตาม
เหมือนดั่ง แสงเทียนดับ แม่ลาลับ ทุกโมงยาม
คิดไป ใจลูกหวาม ฝืนโศกเศร้า หงอยเหงาทรวง
ลูกยังมิเคยพบ ทุกข์กระทบที่ใหญ่หลวง
ทุกข์นี้ทุกข์กว่าปวง ลูกวิตกเพียงอกพัง
เรียบเรียงข้อมูลเพิ่มเติมโดย menmen

รายการบล็อกของฉัน